گُل باغ آشنایی

گل من ! پرنده‌ای باش و به باغ باد بگذر .
مه من ! شکوفه‌ای باش و به دشت آب بنشین .

گل باغ آشنایی ، گل من ! کجا شکفتی
که نه سرو می‌شناسد
نه چمن سراغ دارد ؟
نه کبوتری که پیغام تو آورد به بامی
نه به شاخسار دستی ، گل آتشین جامی
نه بنفشه‌ای ،
نه جویی .
نه نسیم گفت‌وگویی .
نه کبوتران پیغام
نه باغ های روشن !

گل من ! میان گل های کدام دشت خفتی
به کدام راه خواندی
به کدام راه رفتی ؟
گل من !
تو راز ما را به کدام دیو گفتی
که بریده ریشه مهر ، شکسته شیشه دل .

مَنم این گیاه تنها
به گلی امید بسته .
همه شاخه ‌ها شکسته .
به امیدها نشستیم و به یادها شکفتیم
در آن سیاه منزل ،
به هزار وعده ماندیم
به یک فریب خفتیم .
                            م - آزاد

تو را که اعتراف کنم

دیوارها سیاه می شوند

تو را که اعتراف کنم

پنجره ها قرمز می شوند و خون رنگ

تو را که اعتراف کنم

پستو ها پر می شوند از آه

تو را چگونه ... چگونه فریاد کنم عزیز

وقتی نفس همین جا هم تنگ است

وقتی دست ها را فرصت روئیدن نیست

وقتی ریشه ها می دوند تا ته

و به هیچ نمی رسد

جز لجن و لجن

تو را چگونه بنویسم

اینجا که هزار نور روشنش نمی کند

که بزرگش نمی کنند ....

تو را

تو را

چگونه بخوانم...

                               ( پرنیان )

اکنون شهیدان مرده‌اند، و ما مرده‌ها زنده هستیم. شهیدان سخنشان را گفتند، و ما کرها مخاطبشان هستیم، آنها که گستاخی آن‌ را داشتند که ـ وقتی نمی‌توانستند زنده بمانند ـ مرگ را انتخاب کنند، رفتند، و ما بی‌شرمان ماندیم، صدها سال است که مانده‌ایم. و جا دارد که دنیا بر ما بخندد که ما ـ مظاهر ذلت و زبونی ـ بر حسین(ع) و زینب(س) ـ مظاهر حیات و عزت ـ می‌گرییم، و این یک ستم دیگر تاریخ است که ما زبونان، عزادار و سوگوارآن عزیزان باشیم.
امروز شهیدان پیام خویش را با خون خود گذاشتند و روی در روی ما بر روی زمین نشستند، تا نشستگان تاریخ را به قیام بخوانند.

ما مسئول این هستیم که با این میراث عزیز شهدا ومجاهدانمان و امامان و راهبرانمان و ایمانمان و کتابمان، امتی نمونه بسازیم تا برای مردم جهان شاهد باشیم و شهید باشیم و پیامبر(ص) برای ما نمونه و شهید باشد.
رسالتی به این سنگینی، رسالت حیات و زندگی و حرکت بخشیدن به بشریت، بر عهده ماست، که زندگی روزمره‌مان را عاجزیم!
خدایا ! این چه حکمت است؟

و ما که در پلیدی و منجلاب زندگی روزمره جانوریمان غرقیم، باید سوگوار و عزادار مردان و زنان و کودکانی باشیم که در کربلا برای همیشه، شهادتشان و حضورشان را در تاریخ و در پیشگاه خدا و در پیشگاه آزادی به ثبت رسانده‌اند.
خدایا این باز چه مظلومیتی بر خاندان حسین؟

اکنون حسین (ع) با همه هستی‌اش آمده است تا در محکمه تاریخ، در کنار فرات شهادت بدهد:
شهادت بدهد به سود همه مظلومان تاریخ.
شهادت بدهد به نفع محکومان این جلاد حاکم بر تاریخ.
شهادت بدهد که چگونه این جلاد ضحاک، مغز جوانان را در طول تاریخ می‌خورده است.با علی اکبر (ع) شهادت بدهد!
و شهادت بدهد که در نظام جنایت‌ و در نظامهای جنایت چگونه قهرمانان می‌مردند. با خودش شهادت بدهد!
و شهادت بدهد که در نظام حاکم بر تاریخ چگونه زنان یا اسارت را باید انتخاب می‌کردند و ملعبه حرمسراها می‌بودند یا اگر آزاد باید می‌ماندند باید قافله‌دار اسیران باشند و بازمانده شهیدان، با زینبش!
و شهادت بدهد که در نظام ظلم و جور و جنایت، جلاد جائر بر کودکان شیرخوار تاریخ نیز رحم نمی‌کرده است

و حسین (ع) با همه هستی‌اش آمده است تا در محکمه جنایت تاریخ به‌ سود کسانی که هرگز شهادتی به سودشان نبوده ا

ست و خاموش و بی دفاع می‌مردند، شهادت بدهد.
اکنون شهیدان کارشان را به پایان رسانده‌اند. و ما شب شام غریبان می‌گرییم، و پایانش را اعلام می‌کنیم و می‌بینیم چگونه در جامه ی  گریستن بر حسین (ع)، و عشق به حسین (ع)، با یزید همدست و همداستانیم؟ او که می‌خواست این داستان به پایان برسد .

آنها که رفتند، کاری حسینی کردند .
و آنها که ماندند، باید کاری زینبی کنند، وگرنه یزیدی‌اند…   دکتر شریعتی