دوران کودکی ­ام را از زمانی به یاد می­ آورم که 4 یا 5 سال بیشتر نداشتم و با هم­سالانم مشغول تفریح و سرگرمی بودم. برادر و خواهر بزرگ­

ترم، همیشه خوش­حال از کلاس درس و مدرسه فارغ می ­شدند

 و من نشاط درس و سرگرمی آموختن را در آن­ها می ­دیدم و همین باعث

می­ شد تا دوست داشته باشم هر چه زودتر، خواندن و نوشتن را در مدرسه بیاموزم.

از آن به بعد، سال ها برای من آرام سپری می شدند

تا سرانجام با یک کیف و چند قلم و دفتر راهی کلاس درس شدم و تازه فهمیدم نشاط

مدرسه با مشکلات تحصیل، عجین است؛ اما...

خلاصه سخت کوشیدم و به آرزوی خود رسیدم. 

راه زندگی در این سن و سال هموار به نظر شوق درس خواندن تازه در من بیدار شده بود

 و من از این دشواری­ها خسته نمی­شدم. چند سالی گذشت؛

اما شاید به قدر چشم بر هم زدنی بود. من در آغازِ راهِ مقاطعِ بالاتر بودم و هر چه معلوماتِ بیش­تری فرا می­گرفتم، مشتاق ­تر می­شدم.

از دوره­ دبیرستان، دو سه سالی گذشته بود.

.

.

.

 من هم مثل دیگر هم­ سن و سال­هایم، در فکر کنکور و امتحانی بودم که سرنوشت آینده­ مرا تعیین می­کرد

و تمام آموخته­ هایم را به معرضِ آزمون می گذاشت.

کنکور پلی بود که می­توانست مرا به هدفم یعنی دانشگاه برساند؛

به همین می­رسید و من مثل دیگران، در فکرِ ادامه­ تحصیل و کار و  پیشرفت بودم؛

اما جز همین چند لغت نمی­توانستم هدفِ دیگری را برای آینده ­ام متصوّر شوم. این­جا بود که کمی به فکر فرو رفتم:

آیا به­ راستی هدف زندگی انسان تنها همین چند واژه است؟
 

درس، کنکور، دانشگاه، ازدواج، کار و پیشرفت! !!!!!!

اگر به تمامی این مراحل دست یافتیم، دیگر هدفی نداریم؟!

مگر می­شود خداوند مخلوقی چنین اعجاب انگیز و جاودانه را تنها برای همین چند کلام ساده آفریده باشد؟!

بعد هم پیر و افسرده و . . .

در نهایت، زیر خروار­ها خاک مدفون و پوسیده می­شویم.

آیا به ­راستی این است پایانِ زندگی؟ 

در این صورت، آیا خلقتِ انسان عبث و بیهوده نیست؟ 

این ها سؤالاتی است که ذهنِ هر جوانی را می­تواند آزار دهد.

 من نیز این گونه بودم؛ مدت­ها از بحران هویت رنج کشیدم تا این که به لطف خدا، جوابِ خود را در قرآن یافتم: 

وَ ما خَلَقْتُ الجِنَّ وَ الاِنْسَ اِلّا لِیَعْبُدُونِ (و جنیان و انسان­ها را نیافریدم؛ مگر برای بندگی.?

آری! «بندگی»، این است هدف والای زندگی.

و این معنا، گفتنی نیست؛ شنیدنی نیست؛ چشیدنی است.

باید در طریقِ آن وارد شد و بر آن استقامت ورزید؛

باید دعوتِ خدا و رسول را اجابت کرد

تا آنان ما را زنده کنند؛
]

باید راه ِچشمه­ حیات جُست تا به حیاتِ جاودانه رسید.

و چشمه­ حیات تنها یکی است؛ همان که روزهای جمعه او را مورد خطاب قرار داده، می­گوییم:

« سلام بر تو ای چشمه­ حیات!»

آری! باید در زندگی راهی به سوی مهدی علیه ­السلام جُست

و زندگی را با نام و یاد و محبت او گره زد . . .

این جمله یه جایی نوشته شده بود، ساعت ها فکرم را مشغول کرد :

زمانه عجیبی است

امام گذشته را عاشقند امام حاضر را نه!

می دانی چرا؟

امام گذشته را هرگونه بخواهند تفسیر می کنند

اما امام زمان را باید اطاعت کنند و فرمان ببرند...

و کوفیان عاشورا را اینگونه رقم زدند

                          نظر شما چیست ؟؟؟

هانیه جان

بودنت رنجی نبود که رفتنت عذابی شدبرای نبودنت...

عزیزدلم امشب پانزدهمین شبیست که زیرخروارهاخاک راحت خوابیده

...هنوزباورنمیکنم رفتنت را

،بی سروصدا،ناگهان،بدون دلیل ترک کردیمون...

دلم برات تنگ شده دختر،همیشه عجله داشتی توهمه چیز

...چراتو رفتن هم عجله کردی؟هانیه ی عزیزم همیشه بیادتم،خدارحمتت کنه...

هانیه بخدانوزده سال زیادنبود،چقدرزودخسته شدی،چقدرزود.

..........دعامیکنم باحضرت زینب س محشوربشی...

سخته باور رفتنت...سخت،تنهامرحم این داغ اشک ریختنه...

بچه هافاتحه برا هانیه یادتون نره!

او ...

یک

 است که به همه صفر ها معنا می دهد.

هنگامی که او را پیدا کردی،

                          نگاهش دار و جز او از همه چیز بگذر!

دهه ی اول محرم امسال هم تموم شد امروز دوروز از شهادت امام ع میگذره...

به روایتی امروز شهادت امام سجاد ع هم هست.

خدایا بحق امام سجادع و بحق عمه ی بزرگوارشون حضرت زینب س

ظهور مهدی عج را نزدیک بگردان.

خداجون حاجات مشروع همه رو مستجاب کن...

.

.

.

پی نوشت

عکسهامربوط به شام غریبان 1390 میباشد...