پندهای عقل دوراندیش را

 من پذیرفتم که عشق افسانه است

 این دل درد آشنا دیوانه است

می روم شاید فراموشت کنم

 با فراموشی هم آغوشت کنم

 گر چه تو تنها تر از من می روی

 آرزو دارم ولی عاشق شوی

 آرزو دارم بفهمی درد را

 تلخی برخوردهای سرد را