من،روزی که دوباره "تو" شدم ...
 

آن روز که آمدم، آرام در گوشم نجوا کرد:

"آنجا که می روی،ظلم است و بس!"

و من حتی نمی دانستم ظلم چیست .

شوق داشتم و عجله برای گام نهادن به دنیایی که

اگر نه عشرت کده غفلت ،اما غفلت کده عشرت بود .

دنیا مهبط انسان وجودم بود

و من این را هم نمی دانستم .

آمدم .

از همان لحظه اول گریان بودم .

هنوز یادم نرفته بود خدایم مهربان است ،

و دور شدن از چنین خدایی حقیقتاً اشک های بسیار داشت .

اما دنیا و ما فیها خالدونش به رویم لبخند زدند .

اشک هایم را از گونه ستردند و در گوشم نجوا کردند:

"اینجا که آمده ای ،ظلم نیست."

و من – سرگردان و بی حاصل – باور کردم .

من نجوای خدایم را از خاطر بردم .

من عیش آنی گناه را در برابر لذت جاوید عشق او برگزیدم .

و مگر گناه آدم – و یا شاید حوا – غیر از این بود؟!

یک انتخاب ...

اما اشتباه !

یک گناه ...

اما ظلم !

و خدا ظلم را نمی خواست .

او گفته بود: "لا تَقرَبا هذِهِ الشَّجَرَة"

و عصیان او جز ظلم به نفس نبود .

جزای همان انتخاب اشتباه گونه

و گناه ظلم وار،هبوط به زمین بود .

و این البته بعد از پذیرش توبه آدم بود .

گناه من نیز کوچک بود .

اگر نه کم از آدم ،بیش نه !

اما گناه ها شد !

دیگر عادت کردم به اطاعت غیر او .

دیگر یادم نمی آمد خدا کجاست !

و او همه جا بود ،

حتی "اَقرَبُ مِن حَبلِ الوَرید"

دیگر سیمای او در خاطرم نقشی نداشت .

"یُریکُم آیاتِهِ ..." چشم بینا می خواست .

و من اگر چه کور نبودم ،اما چشم هایم بسته بود .

"لَن تَرانی" گفته بود و می خواست مخاطبش یکی باشد

و آن یکی من باشم .

من اما شب پرستی را می مانستم که روشنای روز

 حتی سوی چشمانش را به تاراج می برد .

من روزهایم را محتاج آن زندگی کرده بودم که

اندوه فرداهای انبوه تاریکش کرده بود .

زندگی "کَالاَنعامُ بَل هُم اَضَل" ...

دیگر من نبودم .

 دیگر او نبودم .

او اما هر روز مرا صدا می زد .

هر روز مرا به خویش می خواند .

"وَ اصطَنَعتُکَ لِنَفسی" کلام او بود و گوش من شنوای آن نه!

صدای او زمزمه بود،اما ...

در میان هیاهوهای زندگی شنیده می شد .

و من برای آنکه بازنگردم به آنچه که پیش ترها بودم ،

گوش هایم را گرفتم !

او هنوز ناامید نبود...                                    

"لا تَقنَطوُا مِن رَحمَة الله" را برای همچو منی گفته بود،اما ...

خود به رحمت و مغفرتش امید افزون تری داشت تا من !

من حتی یادم نمی آمد خدایی هست !!!

روزی ،خسته از تکرار تلخ روزگار ،غنچه ای در دل من شکفتن آغاز کرد .

حس گنگی انگار درون من فرو می ریخت ،

و من نمی دانستم چیست !

صدایی دل انگیزتر از تمام صداها ،در گوش جانم طنین افکند :

"سرانجام انتظارم را پاسخ گفتی !"

سر به زیر افکندم و تابع شرم شدم .

همین شرم بود که بر لبانم قفل سکوت زد .

سکوتم که به درازا کشید،همان صدا دوباره جوشیدن گرفت :

" هنوز قهری با من ؟!آغوش استقبال من گشوده است

 .سخن نمی گویی فرزند آدم ؟!"

و سخن چگونه می توانست یارای ناتوانی و شرم من باشد ؟!

سنگینی بغض راه را بر کلامم بسته بود و آوایی از حلقومم بر نمی آمد .

اشک هایم در بستر صورت رها شد و من غمی جانکاه را زار گریستم .

در آن لحظه هیچ کلامی غیر از "ظَلَمتُ نَفسی" به کار نمی آمد .

"مهربان تر از خدا برای بنده اش هم هست؟!"

،کلام او بود در زاویه پنهان نگاهش !

او نگاه می کرد و من نیز هم !

نگاه هامان ابرازگر بس آرزوها بود .

و من به قصد ثبت این خاطره حجم دار،در دفتر زندگی ام

برای او که هیچ گاه از دایره اعتنایش بیرون نبودم ،نوشتم :

من ،روزی که دوباره "تو" شدم ...

برگرفته از وبلاگ می خواهم زن باشم