دوران کودکی ­ام را از زمانی به یاد می­ آورم که 4 یا 5 سال بیشتر نداشتم و با هم­سالانم مشغول تفریح و سرگرمی بودم. برادر و خواهر بزرگ­

ترم، همیشه خوش­حال از کلاس درس و مدرسه فارغ می ­شدند

 و من نشاط درس و سرگرمی آموختن را در آن­ها می ­دیدم و همین باعث

می­ شد تا دوست داشته باشم هر چه زودتر، خواندن و نوشتن را در مدرسه بیاموزم.

از آن به بعد، سال ها برای من آرام سپری می شدند

تا سرانجام با یک کیف و چند قلم و دفتر راهی کلاس درس شدم و تازه فهمیدم نشاط

مدرسه با مشکلات تحصیل، عجین است؛ اما...

خلاصه سخت کوشیدم و به آرزوی خود رسیدم. 

راه زندگی در این سن و سال هموار به نظر شوق درس خواندن تازه در من بیدار شده بود

 و من از این دشواری­ها خسته نمی­شدم. چند سالی گذشت؛

اما شاید به قدر چشم بر هم زدنی بود. من در آغازِ راهِ مقاطعِ بالاتر بودم و هر چه معلوماتِ بیش­تری فرا می­گرفتم، مشتاق ­تر می­شدم.

از دوره­ دبیرستان، دو سه سالی گذشته بود.

.

.

.

 من هم مثل دیگر هم­ سن و سال­هایم، در فکر کنکور و امتحانی بودم که سرنوشت آینده­ مرا تعیین می­کرد

و تمام آموخته­ هایم را به معرضِ آزمون می گذاشت.

کنکور پلی بود که می­توانست مرا به هدفم یعنی دانشگاه برساند؛

به همین می­رسید و من مثل دیگران، در فکرِ ادامه­ تحصیل و کار و  پیشرفت بودم؛

اما جز همین چند لغت نمی­توانستم هدفِ دیگری را برای آینده ­ام متصوّر شوم. این­جا بود که کمی به فکر فرو رفتم:

آیا به­ راستی هدف زندگی انسان تنها همین چند واژه است؟
 

درس، کنکور، دانشگاه، ازدواج، کار و پیشرفت! !!!!!!

اگر به تمامی این مراحل دست یافتیم، دیگر هدفی نداریم؟!

مگر می­شود خداوند مخلوقی چنین اعجاب انگیز و جاودانه را تنها برای همین چند کلام ساده آفریده باشد؟!

بعد هم پیر و افسرده و . . .

در نهایت، زیر خروار­ها خاک مدفون و پوسیده می­شویم.

آیا به ­راستی این است پایانِ زندگی؟ 

در این صورت، آیا خلقتِ انسان عبث و بیهوده نیست؟ 

این ها سؤالاتی است که ذهنِ هر جوانی را می­تواند آزار دهد.

 من نیز این گونه بودم؛ مدت­ها از بحران هویت رنج کشیدم تا این که به لطف خدا، جوابِ خود را در قرآن یافتم: 

وَ ما خَلَقْتُ الجِنَّ وَ الاِنْسَ اِلّا لِیَعْبُدُونِ (و جنیان و انسان­ها را نیافریدم؛ مگر برای بندگی.?

آری! «بندگی»، این است هدف والای زندگی.

و این معنا، گفتنی نیست؛ شنیدنی نیست؛ چشیدنی است.

باید در طریقِ آن وارد شد و بر آن استقامت ورزید؛

باید دعوتِ خدا و رسول را اجابت کرد

تا آنان ما را زنده کنند؛
]

باید راه ِچشمه­ حیات جُست تا به حیاتِ جاودانه رسید.

و چشمه­ حیات تنها یکی است؛ همان که روزهای جمعه او را مورد خطاب قرار داده، می­گوییم:

« سلام بر تو ای چشمه­ حیات!»

آری! باید در زندگی راهی به سوی مهدی علیه ­السلام جُست

و زندگی را با نام و یاد و محبت او گره زد . . .