بگذار از سرزمینم برایت بگویم

شاید هوای نیامدن از سر بیندازی

سرزمینی که جوانیش جاریست

تا دریاها

که معشوق هایش خیالیند.

سرزمینی که کهنسالی اش آرام گرفته‏‏‏‏‏‏‏‏‏

از سکون لبها

که زمزمه های ترس را چه به

گوش های سنگین کهنسالی.

این ها عاشق می شوند

بی اراده

و متنفر

باز هم...

که مرزی نیست این دو را

در قاموسشان.

خوب نگاه کن‏...

آسمانش نمی بارد

عرق شرم می ریزد.

آتشش نمی رقصد‏

می لرزد.

این ها به خوابی عمیق دعوتند

آنقدر عمیق که

فریادهای قهرمانانت را هم نخواهند شنید.

ای کاش صدای گام های تو

چاره ساز باشد.

                                                                     6 اسفند 1390

                                                                                                 سمنان