می­گویند بهار که بیاید همه چیز عوض می­شود، تازه می­شود، اصلا یک جور دیگری می­شود. جوری که دل آدم آب می­شود از دیدنش. جوری که نگاهش پرمی­کشد و می­رود به آسمان اما چشم­هایش همین جا روی زمین می­ماند. جوری که آدم بال در می­آورد و هر قدر هم که چاق و گنده باشد می­تواند برود و لابه­لای ابرها گم شود. اگر یک کم هم  شانس داشته باشد دستهای چوبی­اش همان­جا می­مانند و مثل یک درخت ریشه می­دوانند در خاک و کم کم جوانه می­زنند. خدا را چه دیدی شاید حتی شکوفه هم داند و تابستان پر از میوه شدند!!

می­گویند بهار که بیاید دیگر هیچ کس دلش هوایمان را نمی­کند. حتی دست بچه ها هم از هوس ساختنمان به گزگز نمی­افتد.

همه این­ها را خودم هم خوب می­دانم. دلم لک زده است برای آب شدن. برای این که یک بار دیگر دست و پایم را گم کنم و برم لابه لای ابرها قایم بشوم و منتظر زمستان بمانم و ندانم سال دیگر قرار است در حیاط کدام مدرسه یا کوچه کدام محله ببارم. اما امسال با همه سال­ها فرق دارد.

 بهار امسال به معنای گم کردن نگاه مترسکی است که تمام زمستان من را از آن سوی پرچین­ها می­دید و هیچ وقت نگاه دکمه­ای­اش را از نگاه یخ­زده­ام نمی­دزدید. بهار امسال به معنای دور شدن از مترسکی است که دستهایم را با عصای او ساختند، کلاهم را از او قرض گرفتند و چشم­ها و دماغم را از مزرعه او برداشتند.

باید اینجا را خوب به یاد داشته باشم: مزرعه­ای با یک مترسک بی شال و کلاه که از وقتی عصایش را برداشته­اند کج شده و دارد می­افتد... باید حواسم را جمع کنم تا زمستان بعد جایی ببارم که برای دستهایم لازم نباشد عصا از دست مترسکی بگیرند که دارد کج می­شود و ....